Rozdział 1

Czarny Pan powstanie, zemsta będzie nasza.

'The Dark Lord will rise again, Crouch!

Throw us into Azkaban; we will wait!

He will rise again and will come for us,

he will reward us beyond any of his other supporters!

We alone were faithful!

We alone tried to find him!'

                Posiadłość Lestrange’ów budziła wielkie zainteresowanie. Nie dość, że była ogromna, to wyróżniała się spośród innych, zwykłych posesji. Dwór mieścił się niedaleko hrabstwa Wiltshire, w południowej Anglii. Bellatrix zawsze uważała, że jest świetną kryjówką. Zwłaszcza, że miejsce, w którym się lokował zamieszkiwali również mugole, choć w znacznym oddaleniu. 

                Ogromny zegar wiszący na wysokiej ścianie wybił godzinę dwunastą w nocy. Wtedy to Bellatrix usłyszała drobny hałas i szmery dochodzące z zewnątrz. Odgarnęła długie, gęste włosy z oczu i odrzuciła na plecy. Miała na sobie jedną ze swoich ulubionych czarnych szat z długim wykrojonym dekoltem, a jej dłonie zdobiły pierścienie, które zazwyczaj kradła swoim ofiarom.                   

                Szła wolnym krokiem udając się w stronę wejścia, stukając o posadzkę butami. W ręku trzymała różdżkę, którą gotowa była rzucić bez zastanowienia zaklęcie niewybaczalne w nieproszonych gości. Kiedy to znalazła się tuż przy schodach prowadzących do środka, wycelowała sztywną różdżką i już chciała wydobyć z siebie głos, gdy szalonymi oczami ujrzała swojego męża Rudolfa Lestrange w towarzystwie Rabastana Lestrange i Bartemiusza Crouch Juniora. Opuściła dłoń skierowaną w ich stronę. Przełknęła ślinę i spojrzała na nich pytająco. Przyglądnęła im się uważnie i uśmiechnęła się lekko, ale nie był to promienny uśmiech, lecz chytry, łobuzerski i negatywnie szalony, jak ona sama.

- Kogóż ja widzę… A co wy tutaj robicie?! - zaczęła lustrując każdego z osobna. Stanęła przed postawnym mężczyzną o ciemnych oczach, brązowych włosach i kamiennym wyrazie twarzy. Wyciągnęła dłoń i delikatnie pogładziła palcem jego policzek. Ten ani nie drgnął, tylko spoglądał na nią jak zawsze.

- Bellatrix, moja droga… - powiedział Bartemiusz Crouch Junior zerkając na nią kątem oka i rozsiadł się na krześle przy ogromnym stole.

- Milcz! – wrzasnęła i odwróciła się błyskawicznie, potrząsając przy tym kręconymi włosami. – A co ON tutaj robi?! Syn... Croucha?!

- Spokojnie, Bello. Pomyślałem, że może tutaj będziesz się ukrywać. Bartemiusz obiecał pomóc w poszukiwaniu Czarnego Pana, jak i w zabiciu... dziecka – odezwał się Rudolf, wypowiadając ostatnie słowo z wielkim namaszczeniem. Podszedł do żony i ujął ją za rękę. Ona jednak szybko wyswobodziła się z uścisku i ruszyła w stronę siedzącego Bartemiusza, wlokąc za sobą snującą się po kamiennej podłodze czarną suknię.

Zabijanie zawsze przychodziło jej z największą łatwością. Była do tego wprost stworzona. Uśmiechnęła się szyderczo do niego i pokręciła głową. Rabastan wymienił spojrzenia z bratem i razem udali się za Bellą bez dłuższego namysłu. Rudolf wiedział do czego zdolna jest Bellatrix, jednak to przyciągało go do niej jeszcze bardziej. Imponowała mu jej odwaga, bezwzględność i lojalność, choć bywały dni, iż sam niepokoił się o żonę. Bał się, czy aby nie jest bardziej oddana Czarnem Panu, przyjacielowi Severusowi, niż jemu.  

- A więc słynny Crouch Junior znów przypomniał sobie o swojej przynależności? Cóż… To bardzo interesująco zadziwiające – powiedziała z subtelnym głosem akcentując każde słowo i nie spuszczając go z oczu.

- Ależ ja zawsze byłem wierny Czarnemu Panu – oznajmił, kiwając głową i potrząsając bujną czupryną w kolorze jasnego hebanu.

- Skończcie to. Nie czas na takie pogaduszki… Później się przekonamy, czy faktycznie Bartemiusz jest wciąż wierny, gdy wydamy go Czarnemu Panu na osąd – wymamrotał Rabastan wyłaniając się zza Rudolfa.

- Oczywiście, że tak… Zawsze byłem wierny, nawet do końca, kiedy Czarny Pan został pokonany... przez dziecko – powiedział Crouch Junior, wstając z krzesła i poprawiając czarne odzienie. Na jego twarzy malował się niepewny uśmiech, gdy czuł, że Bellatrix świdruje wzrokiem jego chude ciało na wylot.

- Nie waż się tak mówić! – Wycedziła, skierowując swoją różdżkę w mężczyznę. Krew pulsowała jej w skroniach z ogromną szybkością, oczy zapłonęły furią, a jej wąskie wargi stały się jakby bardziej czerwone. 

- Bello! To jeden z naszych. Chyba nie zamierzasz… - zaczął Rabastan, jednak przerwał, gdy spojrzał na niepohamowaną Bellatrix.

- Niech odwoła, to co powiedział, albo zrobię z nim to, co będę chciała! Na pewno wiesz, że jestem dobra w tym co robię, Bartemiuszu…  - rzuciła ostrym, skrzeczącym głosem nie spuszczając z niego wzroku. Barty Crouch Junior nie wyglądał na zadowolonego. Znał Bellę i jej możliwości. Uniósł błagalnie ręce ku górze, potrząsnął głową i wykrzyknął chrapliwym głosem:

- Czarny Pan… jest najwyższy, jest Panem życia i śmierci. Nigdy nie został pokonany! – Bellatrix podeszła do niego i przycisnęła różdżkę do jego chudej szyi, po czym bezzwłocznie odsunęła ją.

- Zobaczymy, co Czarny Pan z tobą zrobi… - syknęła i odwróciła się. Machnęła różdżką, a cały dwór wypełnił się światłem zapalonych świec w żyrandolach.

- Widziałeś Severusa? - Obróciła się na pięcie z gracją i schowała pod szatą różdżkę. 

- Pewnie siedzi w tej swojej zapchlonej norze... - wycedził niechętnie przez zęby Rudolf.Bella zerknęła kątem oka na Rabastana, który przyglądał się im.

Rudolfie, kochany...- wyszeptała, zwracając się ponownie do swojego męża, który spoglądał w górę. – Znajdziemy tego bachora i pomścimy naszego pana. Zemsta będzie nasza... - spoglądała na niego z zafascynowaniem, jednak nie z powodu Rudolfa, a z satysfakcji i przekonania, że jej Pan powróci i sama tego dopilnuje.

- Z wielką przyjemnością, Bello – oznajmił dotykając jej lśniących włosów.

- Jednak najpierw złożymy wizytę pewnym szlamowatym Aurorom – mruknęła Bellatrix i parsknęła głośnym śmiechem. – Mój Pan powróci, mój Pan powróci… - mówiła śmiejąc się i ciesząc z zemsty, którą zaplanowała.Miała już pewien plan, który gotowy był do realizacji...

__________

No więc jest. Rozdział pierwszy już za nami. Nie jest długi, ale jakoś nie jestem w stanie ostatnio pisać długich notek. Nie zdradzałem, kiedy toczy się akcja, bo pewno sami do tego dojdziecie. Nie wiem, czy spodoba się wam historia, jaką ja widzę, lecz być może kogoś jednak zainteresuje.

Jeżeli ma ktoś jakieś nowe blogi to chętnie poczytam. Najlepiej z rozdziałem pierwszym czy prologiem, bo po prostu nie mam czasu na nadrabianie kilkunastu rozdziałów.