Rozdział 2

- Wizyta na ulicy Śmiertelnego Nokturnu

[music]

                Na ulicy Śmiertelnego Nokturnu panował półmrok. Była ona równoległa do ulicy Pokątnej i znajdowała się w pobliżu Banku Gringotta. Mieściła się w bardzo obskurnym i odstraszającym miejscu. Jednak czarnoksiężnikom i wiedźmom zupełnie to nie przeszkadzało. Można było tam kupić dosłownie wszystko. Szczególnie rzeczy związane z czarną magią. Na owej ulicy znajdował się największy sklep o nazwie Borgin i Burkes. Jego właścicielem był pan Borgin, gdyż jego wspólnik zmarł dawno temu. W sklepie można było kupić różne dziwne i przerażające rzeczy, takie jak na przykład zasuszone głowy, czy zatrute świece lub ludzkie paznokcie. Ogólnie rzecz biorąc ta parszywa aleja wzbudzała strach w zwykłych ludziach, natomiast prawdziwi czarnoksiężnicy z zafascynowaniem ją odwiedzali, podobnie jak Bellatrix Lestrange z mężem Rudolfem, Rabastan Lestrange i Barty Crouch Junior.

- Skąd przypuszczenia, że Aurorzy tutaj będą? – Spytał Bartemiusz, naciągając czarny kaptur szaty na głowę. Cała czwórka miała na sobie ciemne narzuty, maskujące ich charakterystyczne twarze. W końcu byli Śmierciożercami i to poszukiwanymi od dawna. Nawet w takiej straszliwej ulicy można było znaleźć zdrajcę, który powiadomiłby o ich przybyciu na tę obskurną ulicę całe Ministerstwo Magii.

- To nie przypuszczenia, Bartemiuszu. Zostałam osobiście poinformowana o ich pobycie na Nokturnie. Szukają nas, a dziś to my zrobimy im niespodziankę – wyszeptała Bellatrix z wielką fascynacją, po czym podeszła do ‘plakatu’, zawieszonego na drzewie, na którym było jej ruchome zdjęcie oraz nabazgrany napis wielkimi literami: „Poszukiwana: Bellatrix Lestrange! Nagroda za jej schwytanie 10 000 galeonów”. Na jej twarzy pojawił się szyderczy uśmieszek, który zaraz znikł.

Spojrzała na zdjęcie ponownie i ze złością zerwała plakat  natychmiast

- Uważają, że tylko tyle jestem warta? – Pisnęła, oburzając się. Kosmyki gęstych włosów wystawały jej spod narzuty, które wciąż musiała poprawiać. Nie miała zamiaru zostać rozpoznana. Szczególnie teraz, gdy nie mogła być schwytana. W końcu wiedziała, że gdzieś niedaleko czają się Aurorzy. Dzisiaj to ona miała wszystko zaplanowane. Za wszelką cenę chciała znów zobaczyć Czarnego Pana i poczuć się bezpieczniejsza. Nawet jej mąż nie mógł stanąć jej na drodze, by tego dokonać.

***

                Mijali różne stoiska z odstraszającymi rzeczami. Każdy sprzedawca namawiał przechodniów w różny sposób do zakupu swoich towarów. Podczas pierwszej wojny czarodziejów to miejsce wyglądało o wiele gorzej niż dotychczas, jednak na mocy handlarzy oraz magii wszystko znów było na swoim miejscu. Przydrożni sprzedawcy bacznie obserwowali czwórkę zakapturzonych postaci, przechadzających się po obskurnej ulicy i szeptali coś do siebie pod nosem. Bella wraz z towarzyszami zmierzała do Borgina i Burkesa, mając nadzieję, że tam powita nędznych Aurorów, którzy podobno tam przebywali.

                Sklep był ogromny. W końcu był przecież największym na tej ulicy. Nad wejściem wisiała spora tabliczka zawieszona na zardzewiałych żeliwnych łańcuchach, na której widniała wygrawerowana nazwa: Borgin i Burkes oraz numer 13B. Bellatrix uśmiechnęła się na widok mężczyzny w podeszłym wieku, którego dostrzegła zza szkaradnego okna. Dała znak towarzyszom i razem weszli do środka. 

W pomieszczeniu  panował półmrok, a w powietrzu  unosił się nieprzyjemny zapach, roznoszący się po całym sklepie. Na półkach pnących się aż do sufitu stały różnego rodzaju laleczki Voodo, lustra, czarnomagiczne książki, przedziwne substancje; niektóre zakonserwowane w dziwnych mieszaninach, a inne swobodnie leżały, przykuwając uwagę kupujących. Zza wysokiej lady wyłonił się niski staruszek, stojący na dużym krześle. Miał okulary na nosie, w których odbijał się blask zapalonej świecy. W ręku trzymał gęsie pióro i co jakiś czas maczał je w kałamarzu. Podrapał się po resztkach siwych włosów, które mu zostały i przez chwilę jakby zamarł, spoglądając na czwórkę przybyszów. Bellatrix wyłoniła się do przodu i machnięciem różdżki zasłoniła wszystkie okna oraz zaświeciła świece znajdujące się w sklepie wraz z dużym kominkiem. Zdjęła kaptur z głowy i popatrzyła na Rudolfa, uśmiechając się szarmancko, po czym również on zdjął swoje okrycie. Pan Borgin otworzył usta ze zdumienia, a jego pióro wypadło mu z ręki, staczając się po drewnianym blacie.

- P-pani… Bellatrix Lestrange… - wymamrotał staruszek, spoglądając na nią z osłupieniem. – Czym sobie zasłużyłem na tę wizytę? – Obok Belli pojawił się również Barty ze swoim szalonym spojrzeniem.

- I pan… Crouch Junior oraz pan Rudolf i Rabastan Lestrange – dodał starzec kłaniając się im dostojnie i tak nisko, jak tylko zdołała. W jego oczach można było rozpoznać strach. Zdradzały go, jednak starzec próbował nie okazywać najmniejszego lęku.

- Daruj sobie, Borginie – powiedziała Bellatrix i uniosła majestatycznie głowę ku górze, po czym zaczęła obserwować  przedmioty znajdujące się w sklepie. Staruszek spoglądał na nich uważnie, próbując ukryć zdumienie.

- Słyszeliśmy kogo ukrywasz – odezwał się Rudolf, podchodząc do Belli.

- Ja? Ja nikogo nie ukrywam. Kto opowiada tak sprzeczne rzeczy?! – Oburzył się Borgin, gdy przecierał swoje okulary, które wciąż ześlizgiwały mu się z ohydnego spiczastego nosa.

-Nie kłam, nędzny starcze! – Syknęła Bellatrix przez zaciśnięte zęby i odwróciła się na pięcie w jego kierunku. – Wydaj ich, albo… albo marny twój los. Zawsze byłeś godnym sprzedawcą, podobnie jak twój wspólnik, Caractacus Burkes. Nie chciałabym cię teraz pozbawić życia, Borginie – powiedziała jakże łagodnie, ściszając głos. Wciąż uśmiechała się szaleńczo. W jej ciemnych oczach odbił się cień przerażonego staruszka. Rudolf wraz z bratem przyglądali się zaistniałej sytuacji. Barty rozglądał się za Aurorami, a przy okazji zabawiał się rzeczami, znajdującymi się w sklepie.

- Ostrzegam cię, Borginie! – Rzucił psychopatycznie Bartemiusz, wytrzeszczając oczy. Czasem wdawał się w dziwny trans, będąc psychopatą rządnym krwi. Miał pewne urojenia, a Bellatrix dobrze o tym wiedziała, jak i prawie każdy. Był czasami bezlitosnym zabójcą, którego satysfakcjonowała śmierć innych. Teraz również nie był w pełni sobą.

- Uspokój się, Crouch! – Wrzasnęła Bella, skierowując się bezpośrednio do niego, a kręcony kosmyk opadł jej na twarz. – Czarny Pan w młodości pracował tutaj. Zajmował się poszukiwaniem nowych towarów… Czyż nie? – Kontynuowała z wielkim zafascynowaniem i ekscytacją. Staruszek potrząsnął szybko głową, a okulary zsunęły mu się jeszcze bardziej.

- No więc…? Wydaj nam ich! – warknął Rudolf lekko podenerwowany. Bellatrix obrzuciła go gniewnym spojrzeniem, a później zwróciła się do Borgina:

- Na co czekasz? Nie słyszałeś mojego męża?! – Syknęła głośno, wymachując różdżką w pobliżu jego spiczastego nosa. Starzec zszedł z krzesła. Teraz wydawał się jeszcze bardziej niższy niż był. Poprawił okulary na nosie i skierował się do kominka. Machnął różdżką, a niebieski płomień zgasł błyskawicznie. Bellatrix, Rudolf,  Rabastan i Barty obserwowali poczynania starego Borgina. Byli przygotowani na to, iż starzec spróbuje jakichś sztuczek.

- Czy aby tam na pewno się ukrywają? – ryknął Rabastan. Odzywał się dość rzadko, podobnie jak jego brat, ale każde jego słowo przepełnione było dosadnym gniewem i przyprawiało o ciarki.

- To on gada? – Powiedział z ironią Bartemiusz i prychnął. Reszta popatrzyła na niego ze zdumieniem, a Rabastan obrzucił go piorunującym spojrzeniem, a następnie warknął. Pan Borgin zerknął na Rabastana spod grubych szkieł i mruknął coś pod nosem. Bellatrix niecierpliwie podbiegła do starca. Skierowała dłoń w stronę kominka i wypowiedziała:

- Descendo! – zaklęcie, które otwierało tajne przejścia. Jednak w kominku pojawiła się tylko mała skrytka. Rozwścieczona Bella bezzwłocznie przystawiła mu różdżkę do gardła. Pokręciła głową i zmrużyła lekko oczy, pochylając się nad nim.

- Jak śmiesz! Ava…! – przerwała, kiedy to przed oczami pojawiło się jasne światło, a w nim stanęły dwie postacie. Odrzuciła pana Borgina w tył, który uderzył o drewniany zegar i stracił natychmiastowo przytomność. Wyprostowała się i głośno parsknęła śmiechem. Rudolf, Rabastan i Barty wyciągnęli swoje różdżki i skierowali je prosto w Alicję i Franka Longbottomów, przybyłych Aurorów. Bartemiusz cieszył się na ich widok, jak małe dziecko.

- A więc się spotykamy. Wiedziałam, że szybko nas znajdziecie – rzuciła Bellatrix ostrożnie celując swoją różdżką w drobną kobietę o krótko ściętych włosach.

- Nie byliście u Borgina? – spytał Rudolf, zerkając kątem oka na żonę.

- Ależ skąd – odezwał się chudy mężczyzna wyłaniający się zza kobiety.

- Bellatrix Lestrange, twoje miejsce jest w Azkabanie, jak i wasze – zwróciła się do nich Alicja Longbottom, odsłaniając swoją różdżkę gotową do rzucenia zaklęcia. Bellatrix obeszła ich uważnie, nie spuszczając z nich wzroku. Uśmiechnęła się chytrze, lustrując Aurorów.

- Och, Ministerstwo wysyła takich szlamowatych Aurorów na nas, Śmierciożerców, myśląc, że poradzicie sobie z nami? – zakpiła, unosząc głowę i roześmiała się głośno, a jej śmiech rozniósł się po całym pomieszczeniu.

- Imperio! – wrzasnął Frank, celując w Bellę, jednak zaklęcie śmignęło niecały cal od niej, a ona sama upadła na podłogę. Oszołomiona i zirytowana zaczęła się podnosić.

- Expelliarmus! – krzyknął rozwścieczony Rudolf pozbawiając Franka różdżki, która stoczyła się po kamiennej podłodze. Podobnie jak Rabastan odebrał ją Alicji.

- Ty… ty plugawy mieszańcu! Nie zamierzam dłużej się z wami bawić! Crucio! – wycedziła ostrym głosem Bellatrix i bez najmniejszego zastanowienia ugodziła zaklęciem niewybaczalnym Franka Longbottoma. Mężczyzna padł na ziemię blady, jak kreda i zaczął wić się pod jej nogami. Alicja krzyczała niemiłosiernie i uklękła przed ukochanym. Na twarzy Śmierciożerczyni pojawił się sadystyczny uśmiech. Głowa Franka wyglądała tak, jakby zaraz miało ją rozsadzić. Konał z bólu, a z jego ust lała się strużką krew.

- Błagam, Bellatrix! – zawyła Alicja, jednak później zachwycony Bartemiusz podszedł i przedłużył klątwę.

- Bartemiuszu! Dość! – syknęła Bella i spojrzała na pokorny wyraz twarzy Alicji. Ta była tak zdruzgotana, że nie zdołała nawet wymówić żadnego zaklęcia. Ledwo trzymała w ręku różdżkę skierowaną w stronę Śmierciożerców.

- A teraz powiesz nam, gdzie ukrywa się Czarny Pan. Jeżeli nie, twój parszywy mąż umrze w większych mękach… - powiedziała skierowując dłoń w jej stronę.

- Ja nic nie wiem. Nawet, jeżeli wiedziałabym, to nigdy bym ci nie powiedziała! Voldemort został pokonany, dobrze wiesz o tym! – krzyknęła Alicja we łzach.

- Milcz, głupia! Nie waż się tak mówić. Jak śmiesz wypowiadać jego imię?! Crucio! -  Ponownie przedłużyła klątwę, a grube pasma włosów opadły jej na twarz, zasłaniając oczy. Zaraz później Bartemiusz wydał z siebie okrzyk:

- Crucio! – …i ugodził Alicję niemalże prosto w serce. Kobieta zwijała się po podłodze z niewyobrażalnego bólu. Bellatrix roześmiała się głośno, a oczy jej zapłonęły.

- Bello, dość! Wynośmy się stąd. Nic od nich więcej nie wyciągniemy – oznajmił Rudolf zakładając narzutę na głowę.

 Ona posłała mu gniewne spojrzenie i narzuciła na głowę kaptur, po czym cała czwórka zniknęła, oddalając się z ulicy Śmiertelnego Nokturnu…

___________

Wysiliłem się nieco i napisałem nieco dłuższy. Dziękuję za tak liczne komentarze i opinie. Na początku w ogóle obawiałem się, że nikt nie będzie tego czytał, w końcu większość ludzi bardziej lubi opowieści, w których przeważają 'dobre' postacie. Myślę, że większość już wie, kiedy akcja się toczy. Nie chciałem tego zdradzać, bo pomyślałem, iż będzie dla Was to ciekawą zagadką. W najbliższych dniach zaktualizuję podstrony i dodam odrębną zakładkę na temat zarysu opowiadania, abyście się nie pogubili. Ja nieco pozmieniam, gdyż niektórych bohaterów wykreuję troszeczkę inaczej.